Last modification on 2021-01-14

14.01.2021 | Józef Rumatowski

Gdy odebrałem wiadomość, zdziwiłem się. Zbiórka 2 godziny? Mieliśmy się spotkać u Patryka, więc nazajutrz wsiadłem w autobus i dojechawszy do celu stanąłem przed furtką, przed którą stał również Paweł. Furtka zabrzęczała. Weszliśmy do garażu. Po wejściu okazało się, że będziemy robić samoloty z lekkiej pianki.

Każdy z nas dostał do wycięcia określoną część samolotu. Ja wycinałem kadłub. Po wycięciu, zacząłem rysować linie pomocnicze. Wtem kadłub złamał się, i zostałem z dwoma częściami kadłuba w dłoniach. Na szczęście, mieliśmy zapasowy. Po przyklejeniu do niego niezbędnych części, okazało się, że zostały nam jeszcze skrzydła, a mieliśmy tylko 20 minut. Postanowiliśmy więc, że zostawimy Paprykowi skrzydła do wyschnięcia i zaczęliśmy porządki. Po skończeniu, zebraliśmy się w krąg i zakończyliśmy zbiórkę.

Na następną zbiórkę za tydzień mieliśmy wziąć sanki i dzienniczki, niestety śnieg trochę stopniał, więc gdy dotarłem do Papryka byłem nieco zmachany i spóźniony. Kiedy wszyscy się zebrali, ruszyliśmy na Golęcin w poszukiwaniu dogodnych stoków do zjeżdżania. Zjechaliśmy na jednej górce, lecz nie było to komfortowe, więc poszukiwaliśmy dalej. Tak szukając i szukając znaleźliśmy porzucone plastikowe pudła z logiem Żabki, które były całkiem świeże. Papryk uznał że musimy je zwrócić, więc wyruszyliśmy w podróż. Dotarłszy do Żabki, okazało się że kartony są kradzione, więc musieliśmy je oddać.

Gdy wróciliśmy z powrotem, dokleiliśmy skrzydła oraz wyważyliśmy samolot. Potem zdawaliśmy na sprawność artylerzysta, rzucając śnieżkami w świeżo zrobiony samolot.

Nikt nie zdał.

Last modification on 2020-10-17

04-06.09.2020 | Antoni Dąbrowski

Ostatni biwak, na którym nasza drużyna nocowała w pobliżu fortu mnie ominął, więc, gdy usłyszałem, że tym razem także będziemy mogli się udać w takie miejsce pomyślałem: “Biwak na forcie… to na pewno będzie ciekawe!”

Czemu piszę „na forcie” a nie „w forcie” lub „w pobliżu fortu”? Z tym nazewnictwem jest związany fakt o jego budowie, otóż cały jest on od góry przykryty warstwą ziemi, na której od lat rośnie trawa i krzaki. Gdyby spojrzeć na miejsce biwaku, to zdawać by się mogło, że fort to po prostu góra, do której wchodzą różne wejścia i z której wystają różne ceglane ściany. Ale gdy spojrzy się na fort od przodu, widać zupełnie co innego.

Tak naprawdę sprawa fortyfikacji to temat-rzeka, o którym można opowiadać bardzo, bardzo długo, ale ja jednak wolę opowiedzieć o wydarzeniach z pierwszego dnia biwaku.

Piątek

Przyjechaliśmy do fortu, każdy swoim transportem. Następnie weszliśmy do fortu, gdzie Patryk otworzył główne drzwi. Przeszliśmy z latarkami przez fort i doszliśmy do miejsca biwaku. Następnie rozbiliśmy namioty, a zastępowi udali się do sklepu kupić brakujące artykuły żywnościowe. W międzyczasie uzbieraliśmy trochę drewna na ognisko. Potem chwilę czekaliśmy na zastępowych przygotowując kolację, którą razem z nimi zjedliśmy. Później udaliśmy się na ognisko, które po dłuższej chwili udało się wreszcie rozpalić.

Sobota

Po śniadaniu w postaci jajecznicy odbył się bieg harcerski, punkty na nim były dość normalne, poza tym, że jeden odbywał się w forcie. Około popołudnia przyjechali ludzie opiekujący się fortem, i powiedzieli, że niedługo przyjedzie tutaj więcej ludzi zwiedzać fort. Gdy oni przyjechali i trochę pochodzili, my już skończyliśmy bieg i poszliśmy pomagać w pracach na rzecz fortu. Ja z resztą trzewikodziobów sadziliśmy tuje obok fosy, bo po prostu to można było zrobić. Inny zastęp pomagał w stajni, która była niedaleko fortu. W ten dzień także było ognisko, na szczęście obyło się już bez problemów z rozpalaniem.

Niedziela

Wstaliśmy dziś wcześniej, bo o 7:30. Od samego rana pakowaliśmy się i składaliśmy namioty. Sprzątanie skończyliśmy około godziny 10 i poszliśmy na mszę o 10:30 do kościoła. Po mszy poodbierali nas rodzice.

Last modification on 2020-09-14

14.09.2020 | Filip Olszewski

Dostałem jako zadanie opis przyrody z tegorocznego obozu. Będzie on napisany w dosyć nietypowy sposób, ponieważ będę opisywał rzeczy, które zrobiliśmy z darów lasu, bądź znaleźliśmy lub zauważyliśmy.

Zacznę od tego, iż na rękodzielnika musiałem przygotować kij proporcowy, czyli oskrobać z kory i oszlifować, aby był piękny i gładki. Było to zadanie proste jak bułka z masłem, może poza czasem, jaki musiałem na nie poświęcić.

Pozostając dalej w temacie drewna było one na obozie bardzo grube przez co nawet krótkie żerdki były ciężkie do przenoszenia. Poza tym często zdarzały się nierówne oraz w finezyjnych kształtach, a co za tym idzie pionierka naszego zastępu wyszła krzywa i stabilna niczym dwója na świadectwie.

Płynnie wracając w tematy rzemiosła Plaster wykonywał bardzo fajne plecione opaski z trawy (tzw. Sity). Były one splecione w sposób podobny do warkocza i wytrzymałe niczym pionierka drugiego próbnego. Niestety po pewnym czasie wysychały oraz zrywały się, ale poza tym jest to kolejny fajny przykład wykorzystania darów lasu.

Kontynuując temat rzeczy z darów lasu jeden druh z naszej drużyny (Józek) zrobił dżem. Co prawda użył do niego dzikiej wuchty cukru, ale pomimo to smakował nieźle (zwłaszcza jak na to, że był w większości zrobiony z darów lasu).

Dalej konsekwentnie pozostając przy darach lasu jedna z naszych kucharek (Emilka) zrobiła herbaty z liści malin i z samych malin (dwa rodzaje). Były one bardzo smaczne oraz miały bardzo fajny aromat, który dodawał im wyrazu.

Zgrabnie przechodząc do meserszmitów (pewnego rodzaju owadów) chciałbym je opisać żeby łatwiej było zrozumieć następny akapit. Meserszmity to są takie podrasowane komary o większych rozmiarach i mocniejszych ugryzieniach co powoduje, iż bardziej przerażają oraz sieją większy zamęt. Do tego czepiają się wszystkiego co staje im na drodze niczym rzep psiego ogona.

Pozostając w temacie meserszmitów mój Drużynowy (Patryk) znalazł “meser-skorpiona”, czyli skrzyżowanie meserszmita i skorpiona. Był on sporych rozmiarów i zaciekle próbował uciec z pudełka po drażach. Próbował się wydostać niczym karetka z korka. W pewnym momencie prawie by mu się udało, ale gdybyśmy nie zareagowali przygniótł by sobie głowę.

Przechodząc do wyglądu można napisać jedynie, że tył miał skorpiona, a przód meserszmita mówiąc zwięźle skorpion ze skrzydłami.

Ten opis jest nietypowy, ponieważ z perspektywy obozowej i z mojej perspektywy.

The End.

Last modification on 2020-07-20

20.07.2020 | Jan Waligóra

Serce łomotało mi w piersi… Nie mogłem ustać z nogami z galarety, więc usiadłem… Jeszcze chwila… Aż w końcu…

Wygląda to jak jakiś bardzo ważny moment, z perspektywy przeżywającego. Tak naprawdę były to moje przeżycia zaraz przed rozpoczęciem naszej sztuki, ale zacznijmy od początku.

Wystawienie własnej sztuki zaproponował Patryk już we wczesnym etapie planowania obozu. Wydało mi się to ciekawym pomysłem, było to dla mnie ciekawe rozwinięcie idei festiwalu - zamiast zastępów robiących scenki miała występować drużyna jako całość w pełnoprawnym przedstawieniu. Jadąc na obóz większość rzeczy związanych z wykonaniem było nieustalonych, był jedynie szkic fabuły i pobieżny projekt sceny. W bodajze niedzielę powiedzieliśmy drużynie o naszym planie, większość była sceptycznie nastawiona, lecz widziałem dwóch takich, którym oczy się zaświeciły na wiadomość o napisaniu scenariusza. Byli to Franciszek Kiernicki (dalej Kiep) i Jan Paweł (dalej JP). W ten sam dzień udało nam się napisać komendą pierwszą scenę i ogarnąć część strojów, a przez następne kilka dni Kiep i JP mieli zająć się pisaniem reszty, jak się później okazało, wierszem. Przedsięwzięcie to było tyle śmiałe co niemożliwe, jednak nasi panowie rzeczy niemożliwe robią od ręki - na cuda trzeba poczekać. Gdy skończyli, niezwłocznie zajęliśmy się próbami, oczywiście tuż po pozbieraniu szczęk z podłogi. Na początku szło siermiężnie, wszyscy byli tak podjarani tym tekstem, że nie mogli skupić się na swoich rolach, jednak próba za próbą i w końcu uzyskaliśmy zadowalający efekt. Ustaliliśmy termin ogniska, wysłaliśmy posłańców z zaproszeniami na spektakl (była to część próby zastępu JP), jednak, gdy doszło co do czego, ognisko, przy którym mieliśmy występować opóźniło się o kilka dni. Deszczowy dzień wykorzystaliśmy malując krzyże harcerskie dziewczyn złotą farbą. Jednak kiedyś ten dzień musiał nadejść i - nie zgadniecie co - nadszedł. Śpiewając piosenki i patrząc się w ogień myślałem tylko o jednym, żeby już wystąpić. Gdy skończyła się ostatnia piosenka przed naszym wystąpieniem, mój mózg działał na najwyższych obrotach. Byłem narratorem, nie musiałem się przebierać, więc nadzorowałem resztę, czy umieją swoje role i jak wyglądają. Gdy już upewniłem się co do ogarnięcia drużyny, udałem się na miejsce dla narratora - ławeczkę.

Serce łomotało mi w piersi… Nie mogłem ustać z nogami z galarety, więc usiadłem… Jeszcze chwila… Aż w końcu…

Zacząłem przedstawienie słowami: “Na początku była puszcza…” Potem wszystko działo się samo, Kiep świetnie wystąpił w roli szamana. Rozpalono kocioł pełen zielonych płomieni, a sam JP, autor tej sztuki zapomniał części swojej kwestii. Wszystko zakończyło się gromkimi okrzykami (harcerze nie klaszczą) i ogólną euforią. Wyobrażam sobie jak za kilkanaście lat nasi następcy będą czytać scenariusz i wyobrażać sobie jak kozacka musiała być aranżacja, a wyszło zaledwie bardzo dobrze.

Zresztą możecie samemu zobaczyć. Niestety w tym roku nam się trafił las o słabej akustyce, dlatego polecamy słuchawki 📢 i napisy.

I tak kończy się ta krótka historia
jak wypalająca się pochodnia,
dwóch mistrzów nad mistrzami
tej sztuki kreatorami,
włożyli w tę lirykę dusze swe i głowy
o to jest o nich wzmianka w tych napisach końcowych.


Last modification on 2020-07-12

12.07.2020 | Franciszek Kieliszewski

Piękne, cudowne, pachnące, staranne, oryginalne. Nasza radość w chwili dostania plakietek była nie do opisania. Niestety nie można takich miłych rzeczy powiedzieć o reakcji na wiadomość o tym, że trzeba je przyszyć jeszcze dziś do śniadania… Nagle znikąd okazało się, że połowa drużyny nie umie szyć. Kiernik przyszył plakietkę do munduru ale niestety przy okazji do własnych spodni. Paweł pożyczył igły od chyba każdego z drużyny i je wszystkie zgubił. W końcu, z lekkimi problemami, każdemu udało się przyszyć plakietkę. Następnym razem jak nas spotkacie to patrzcie na lewe ramię i podziwiajcie 😉.

Projekt plakietki wykonał znajomy wybitny artysta i malarz, były drużynowy Bindugi, a obecnie nasz hufcowy - Jakub Matusewicz.

Last modification on 2020-07-11

Noc 11-12.07.2020 | Franciszek Kieliszewski

Pewnej nocy na obozie, Joda (oboźny) wszedł do naszego namiotu (namiotu Wyder). Powiedział „Wstawać wstawać!”. Większość zastępu zaczęła się zbierać i rozbudzać i tylko ja powiedziałem „Po co?!” i poszedłem spać spokojnie dalej. Po chwili Joda mną potrząsnął (lekko już zirytowany) i powiedział trochę głośniej „Kieeeloooon! Wstawaj!”. Więc i ja zacząłem wychodzić ze śpiwora ale i tak po sekundzie znów spałem. Podobnych prób budzenia mnie było ok. trzech. Jak udało się już mnie obudzić, Joda kazał mi iść za liną przez ciemny las, która podobno prowadziła do „WIELKIEGO ognia”.

Poszedłem więc posłusznie za liną i o dziwo znalazłem ogień, lecz nie był on szczególnie duży. Byłem trochę rozczarowany, ponieważ spodziewałem się czegoś większego po zapewnieniach Jody. Pomimo tego muszę przyznać, że atmosfera i klimat był niczego sobie :)

Gdy zebrała się już cała drużyna, Patryk (drużynowy) wstał w indiańskim stroju i opowiedział nam o próbach jakie mali chłopcy musieli przebyć aby udowodnić swoje męstwo. Przyrównał te próby do obozu harcerskiego, gdzie poprzez różne zadania i wyzwania ćwiczymy swoje umiejętności.

Na koniec powiedział, że każdy zastęp będzie miał swojego ducha, który będzie nas prowadził i wskazywał nam drogę. Namaścił każdego członka wyder jakimś nieokreślonym szlaczkiem na czole i rozdał wszystkim plakietki Puszczy. Po wszystkim wróciliśmy do namiotów i spokojnie mogłem spać dalej. Bez Jody.

Last modification on 2020-07-06

06.07.2020 | Antoni Dąbrowski

Ten obóz miał się diametralnie różnic od reszty. Oczywiście nie mam na myśli tego, że miał być nudny. Wyróżniał się faktem, że był organizowany w trakcie trwania globalnej pandemii. Przez to będziemy musieli ściśle przestrzegać zasad narzuconych nam przez GIS w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się wirusa. Poza tym obóz się zapowiada całkiem dobrze. Jedziemy nad jezioro Spore, z trzema drużynami - Bindugą, Watrą i Jedynką. Komendantką jest Marysia (była drużynowa Watry), a wicekomendantem jest Kuba (nasz były drużynowy przed rozbiorami Bindugi). Ten obóz w przeciwieństwie do poprzedniego będzie mieć tematykę, którą mają być Indianie.

Last modification on 2020-06-24

24.06.2020 | Jan B. Waligóra

Część 1: Preludium

Poniedziałek nie różnił się wiele od innych kwarantannowych poniedziałków: wstałem, zjadłem śniadanie i miałem zamiar zająć się moim swetrem, na który poświęciłem już zbyt dużo czasu. Siedzącego tak w swoim własnym domu, słuchającego muzyki i robiącego na drutach w skąpym odzieniu zastał mnie Patryk (drużynowy) i zarządził alarm mundurowy. Jako iż różne części umundurowania miałem taktycznie rozłożone po całym domu, owy alarm zajął trochę czasu (ok. 10 min). Zaraz po zameldowaniu się w pełnym mundurze, miałem usłyszeć moje zadanie - zrobić sobie zdjęcie z którymś z kandydatów na prezydenta i zadać mu kilka pytań.

Część 2: Przepraszam, co?

Choć na samo zadanie zareagowałem dość oszczędnie, to w mojej głowie działy się rzeczy niestworzone. Potwierdziło się moje najgorsze przeczucie, że próbą będzie spotkanie się z kimś ważnym. Na początku sam źle zrozumiałem treść. Myślałem, że pytania są najważniejsze, że trzeba będzie się umówić z którymś z prezydentów na godzinę i przeprowadzić wywiad, jednak szybko sprostowałem wszelkie niejasności. Najważniejsze było zdjęcie, pytania przy okazji, przynajmniej przy przebiegu próby, którego spodziewał się Patryk.

Część 3: Telefon do prezydenta

Rozpocząłem przygotowania od telefonu do mojego zaufanego człowieka ds. około politycznych - Jana Alechniewicza. Razem z nim doszliśmy do wniosku, że w ostatni tydzień przed wyborami trudno będzie kogoś spotkać w okolicy, więc obmyśliliśmy strategię. W środę jedziemy do Inowrocławia zrobić sobie zdjęcie z Krzysztofem Bosakiem, spotykającym się tam właśnie ze swoim elektoratem. Jeszcze była druga opcja, telefon do pana Waldemara Witkowskiego, ale szczerze wątpiłem w powodzenie tego wyjścia, jak się później okazało, niesłusznie. We wtorek zadzwoniłem do ww. i wbrew moim przeczuciom, Pan Waldemar odebrał telefon osobiście i zgodził się spotkać. W środę, następnego dnia, zadzwoniłem znowu i ustaliliśmy spotkanie na 12:30 na placu Cyryla Ratajskiego. Tam, razem z wcześniej wspomnianym Janem, spotkaliśmy się z owym kandydatem. Zadaliśmy mu dwa pytania:

1. “Czy harcerstwo jako ogół jest w stanie kształcić pełnowartościowych obywateli, patriotów?”
2. “Czy w szkołach publicznych powinien być ujednolicony system oceniania, aby wyrównać nierówności w progach ocen końcowych, które liczą się potem jako pojedyncze punkty do rekrutacji, które najczęściej ważą o wszystkim?”

Wywiad:

Część 4: Epilog

Po tym 5-cio minutowym spotkaniu poczułem wielką ulgę. Jako, że tłukłem się do Poznania 50 minut, nie chciałem poprzestać na 30 minutowym pobycie. Jak zamierzałem, tak zrobiłem. Parafrazując mema - po wywiadzie poszliśmy na herbatę.

Last modification on 2020-06-18

18.06.2020 | Tymoteusz Jóźwiak

W czwartek, 18 czerwca, odbyła się zbiórka naszej drużyny. Ze względów bezpieczeństwa uczestniczyliśmy w niej zdalnie, z naszych domów. Zbiórka dzieliła się na trzy „pokoje”. W każdym z nich mieliśmy do wykonania zadanie. W pierwszym doskonaliliśmy wiedzę na temat symboliki krzyża i lilijki harcerskiej. W drugim pokoju tematem przewodnim były węzły, natomiast w trzecim - szyfry. Pomimo drobnych problemów technicznych, zbiórka była ciekawym zamiennikiem tradycyjnych form działalności drużyny.

Last modification on 2020-01-01

01.01.2020 | Patryk Niedźwiedziński

Nasz Zastęp Zastępowych został zaproszony na sylwestra organizowanego przez Bractwo Wędrownicze. Ostatecznie pojechałem ja i Kiernik, a Joda dołączył do nas na miejscu (wracał z akcji Korpusu Hufca).

Dotarliśmy po południu 31 grudnia do szkoły w Juszczynie. Po szybkim obiedzie i paru rundach tenisa stołowego rozpoczęliśmy zabawę. Nie zabrakło klasyków w postaci poloneza, belgijki itp., a o 23 zjedliśmy tradycyjny bigos. Impreza trwała do późnych godzin.

Last modification on 2019-11-24

23-24.11.2019r. | Filip Olszewski

O biwaku

Dawno, dawno temu…, a tak serio to 23-24 listopada 2019 roku odbył się pierwszy biwak naszej drużyny. Biwak odbył się w Kórniku, do którego pojechaliśmy autobusem i graliśmy w grę właśnie o tym mieście. Najpierw poszliśmy odłożyć rzeczy do salki koło domu Plastra (zaprojektowaną przez jego rodziców). Po jakimś czasie od rozpoczęcia gry (w jakiejś połowie gry) zaczęło nam się robić zimno, pomimo tego, że Kórnik jest bardzo przytulnym miastem (tak jak mówi piosenka). Całe szczęście w domu Stacha Kowalskiego znajdował się punkt. Wypiliśmy przepyszną herbatkę i się ogrzaliśmy, a naszym zadaniem było oszlifować papierem ściernym szable Stacha. Po punkcie w domu Stacha gra trwała dalej np. byliśmy w Muzeum Kórnickim gdzie mieliśmy zrobić sobie zdjęcie z obrazem Białej Damy.

Gdy gra się skończyła poszliśmy do salki na obiad - przepyszną pomidorową, którą zrobiła Mama Plastra. Po obiedzie graliśmy w gry w stylu Mafia i robiliśmy scenki na temat Kórnika, a po jakiś 3 godzinach zjedliśmy kolacje. Następnie poszliśmy na ognisko, na którym ja i Franek Kiernicki byliśmy strażnikami ognia oraz każdy zastęp pokazywał swoją scenkę.

Następnego dnia wstaliśmy, zjedliśmy śniadanie, spakowaliśmy plecaki i posprzątaliśmy salkę. Potem poszliśmy na Mszę Świętą, która trwała na tyle długo, że spóźniliśmy się na autobus. Całe szczęście zostaliśmy zaproszeni przez Stacha, aby poczekać większość czasu u niego. Skończyło się to dla nas super, gdyż idealnie zdążyliśmy na autobus. I wszyscy żyli długo i szczęśliwie 😉

Last modification on 2019-09-28

28.09.2019r. | Jan B. Waligóra

Dzień I

Biwak nasz zaczęliśmy od zbiórki przed Tesco przy Serbskiej. Po zebraniu się wszystkich zdeklarowanych druhów, przy drobnej jeszcze niepogodzie, wyruszyliśmy do fortu 4A, miejsca mających jeszcze nastąpić ważnych zdarzeń dla jeszcze Bindugi.

Po zjawieniu się na miejscu i prędkim rozstawieniu namiotów przy już na dobre hulającym deszczu, zabraliśmy się za wspólne jedzenie w namiocie Bernikli. Deszcz nam nie odpuszczał, jednak nie z takimi trudnościami przyszło nam się mierzyć. Po posiłku szeregowi rozeszli się do namiotów nie spodziewając się jeszcze tego co spotka ich w nocy…

Tymczasem komenda obecna, przyszła, ZZ obecny i przeszli do wnętrza ww. fortu i zaczęli obradować nad losem Bindugi, mającej dopiero powstać Puszczy i przekazaniem. Ustalenia były następujące;

Binduga:

Komenda:

1. Witold (drużynowy)
2. Antoni (przyboczny)
3. Dominik (przyboczny)

Zastępy:

1. Rybołowy (zastępowy Antek)

2. Bernikle (zastępowy Ignacy)

3. Kormorany (zastępowy Wojtek)

Puszcza:

Komenda: 1. Patryk Niedźwiedziński (drużynowy) 2. Jan B. Waligóra (przyboczny) 3. Jacek (członek Korpusu Hufca [dalej: KH]) 4. Rafał (członek KH)

Zastępy:

1. I próbny (zastępowy Jan Paweł)

2. II próbny (zastępowy Plaster)

3. Wydry (zastępowy Franek)

Po radzie szeregowi zostali obudzeni i po krótkiej grze testującej zgranie i sprawne oko zastępy dostały się do wnętrza fortu, gdzie przy uroczystym kominku, w towarzystwie kilku bratniaków, odśpiewaliśmy kilka piosenek. Po części artystycznej przyszedł czas na apel przekazaniowy, na którym obecni członkowie Puszczy otrzymali ciemno-hebanowe chusty z limonkową lamówką. Były już wtedy drużynowy- Jakub Matusewicz- wygłosił przemówienie i pod osłoną nocy odprowadziliśmy szeregowych i ZZ do namiotów i odbyliśmy komendami małą after-radę. W końcu i nami owładnął Hypnos.

Dzień II

Z rana nastała pobudka, choć lekko nieprzytomni szeregowi niezbyt byli chętni do działania po nocnych rewelacjach, złożyli namioty i zabrali się za służbę dla fortu, zbierając śmieci wokoło niego. Podczas służby ja i Antoni rozłożyliśmy grę terenową „Szturm na strefę 51”, przygotowaną przez nas i Dominika. Po grze Puszcza i Binduga budowały własne zamki, które musiała zniszczyć drużyna przeciwna. Po wygranej Bindugi nastał czas na wspólny posiłek, po którym przeszliśmy pod Tesco i zakończyliśmy biwak.